Çocuklarda Tırnak Yeme Davranışı

Çocukluk çağında başlayan tırnak yeme alışkanlığı 3 yaşından itibaren ortaya çıkan bir uyum ve davranış bozukluğu olarak kabul edilmektedir. Kız çocuklarında erkek çocuklarına göre daha fazla gözlemlenen bu davranışın sebepleri değişiklik göstermekle birlikte daha çok duygusal sorunlardan kaynaklanmaktadır. Tırnak yeme davranışının altında, kesin olarak kaygının yattığı ya da bir başka kişiyi görerek modellemek olduğu bilinmektedir.

İlk yaşlarda oral dönem alışkanlığı olarak çocuklar her şeyi ağızlarına götürüp, bundan büyük zevk alsalar da 3-4 yaşlarındaki bir çocuk için bu durum artık değişmiş olmalıdır. Her şey normal bile olsa elini ağzına götüren ya da tırnağını kemirmeye çalışan 3-4 yaşlarındaki çocuğa verilecek tepkiler sorunu hastalık boyutuna taşıyabilmektedir. Aşırı tepkiyle panik halinde elini ağzından çek, bebek gibi davranma, tırnağını yeme gibi uyarılarınız çocuğun sizinle inatlaşmasına ya da dikkatini tırnak yeme üzerinde yoğunlaştırmasına sebep olacak, küçük bir kıvılcım büyük bir yangına dönüşebilecektir. Bu yaşlarda ailelerin yapacağı en olumlu yaklaşım bu hareketleri görmezden gelmek, çocuğun dikkatini başka şeylere yönelterek tırnak yemeyi unutturmaktır.

Tırnak yeme davranışı devam ettiğinde ise öncelikle ailede tırnak yiyen bir büyüğün olup olmadığı araştırılmalı, çocukların çevresindekileri rol model alacağı ve taklit edeceği bilinmelidir. Ebeveynlerin asli görevi çocuğun duygu ve düşüncelerini rahatça ifade edebilmesine fırsat vermektir. Ebeveynleri tarafından yeterince ilgi ve sevgi görmeyen, aşırı baskı altında tutulan, kurallar altında ezilen, sık sık azarlanan ya da fiziki şiddet gören, başkalarının yanında aşağılanan, yaşının ve kapasitesinin üzerinde sorumluluk verilen çocukların kaygıyı azaltmak için tırnak yemeye yönelebileceğini unutulmamalıdır. Çalışmayan annenin iş hayatına başlayarak çocukların bakıcıya verilmesi, bakıcı değişimi, bakıcıdan memnuniyetsizlik, anne baba ayrılığı, boşanma, aileye yeni bir kardeş katılımı, kardeşler arası kıskançlık, sevilen birinin hastalanması, hastaneye yatması ya da ölümü gibi sebepler de çocuklarda tırnak yemeye yol açabilmektedir.

Tırnak yeme davranışı, kesin olarak bir alışkanlık haline gelmişse çözüm her zaman zorlayıcı olur. Özellikle ailenin ya da çevrenin baskısı olayı durdurmaktan daha çok, bireyin üzerindeki kaygıyı ve baskıyı artıracaktır. Bu yoğunluk da davranışa yansıyarak tekrarlanma olasılığını yükseltecektir. Bu tip bir davranış bozukluğunda mutlaka bir psikolog desteği almak çok yararlı olur. Aile içindeki çatışmaları önlemesi ve kişilere bir yol haritası vermesi bakımından da desteğin son derece olumlu katkıları olacağı bilinmelidir.